De harde werkelijkheid

Dinsdag 6 november
Ik probeer mijn blog 2x per week bij te houden,maar de gebeurtenissen van gisteren waren dermate enerverend dat ik besloten heb bij wijze van ontlading nu maar te schrijven. Gisteren de dag begonnen met een goed gevoel: iedereen die erg ziek was geweest duidelijk aan de betere hand en klaar voor ontslag, het door Julie de Australische vroedvrouw in elkaar gefrobelde donorregister zouden we gaan overhandigen aan de CEO en bericht dat uit het ASZ en Radboud de nodige prettige ondersteuning met Jannie mee zou komen. Opeens wordt de komst van een vrouw met een in de baarmoeder overleden kind aangekondigd. Haar tweede nog wel ,uit 2 zwangerschappen. Toch weer thuis geprobeerd. Ik herken eigenlijk direct al een gescheurde baarmoeder. Probleem: patiente weigert operatie. De meegekomen familie bemoeit zich er niet mee, maar wacht de komst van de echtgenoot af. Dat duurt wel bijna een uur, patiente houdt ondertussen voet bij stuk. Wel accepteert zij een i.v.lijn. Uiteindelijk stemt ze dan toe, ook al waarschijnlijk omdat ze zich slechter voelt worden. Het lab. geeft aan dat ze nauwelijks nog bloed verloren zou hebben, maar ze heeft wel een lage bloeddruk en een pols van ver boven de 100. Meer dan 2 uur na binnenkomst kan ik beginnen met de operatie. Het lukt me zonder veel moeite de scheur goed te overhechten, veel aktief bloedverlies is er tijdens de operatie eigenlijk niet meer. Dat is er duidelijk wel geweest , ze heeft tenminste 2,5 L verloren, veel meer dus dan de lab.uitslag deed vermoeden. De anesthetic nurse in wie ik veel vertrouwen heb heeft 2 lijnen lopen. De bloeddruk blijft goed tot aan het eind van de ingreep. Als ik van tafel ga heb ik een goed gevoel, dat even later wreed verstoord wordt. “Patiente wil niet wakker worden”. Als ik kom is is ze al overleden. De baarmoeder staat nog steeds laag, dus die is droog gebleven. Ze moet overleden zijn aan het bloedverlies van voor de OK. Ik heb de anesthetic nurse te doen. Het is zijn eerste geval van operatieve sterfte. Ook met de patiente voel ik medelijden. De redenen om thuis te bevallen ken ik niet, maar geld speelt daarbij altijd een rol en arm is ze zeker. Bij het transport is snelheid ook van belang, de weg naar Mota gaat geasfalteerd worden. Hadden wij het anders moeten doen? Met een bloedtransfusie voor de OK is ook weer veel tijd gemoeid, ondertussen gaat de bloeding door. Bloed tijdens de OK had zeker beter geweest, maar dat krijg je eigenlijk niet georganiseerd hier. Was het voor de bevalling duidelijk dat het moeilijk zou worden. Waarschijnlijk wel. Haar baby woog 4,1 kg en zij zelf was denk ik net 1.50 m. Als ze naar de zwangerschapscontroles was geweest zou ze er als high risk moeten zijn uitgevist. Of ze dan op tijd ter plaatse zou zijn geweest? Een “waiting mother village”hebben we niet , dat zou een hele verbetering zijn. Met de ziekte in doe ik ’s middags wat poli. De familie moet 500 Birr betalen voor transport naar huis van de overleden patiente. Of dat misschien van het armenpotje van de Australiers betaald kan worden? Julie regelt het. Mijn stemming wordt ’s avonds nog verder verpest, als blijkt dat niet alleen in het ziekenhuis, maar ook in de apotheek in het dorp geen catheter meer te krijgen is. Schandalig, dit had de store manager van het ziekenhuis al lang kunnen zien aankomen. De ziekenhuisauto is vorige week nota bene nog naar Bahar Dar, de provinciehoofdplaats geweest! Zo’n catheter heb je gewoon nodig bij SC’s en gescheurde baarmoeder OK’s. Vanochtend zit ik om 8 uur bij de CEO. Hij gaat bellen naar omliggende klinieken,die hebben vast nog wel wat. Later durft hij het me zelf niet te zeggen dat hij bot gevangen heeft. Ik hoor dat morgenochtend, 36 uur nadat we het geconstateerd hebben, actie gaat worden ondernomen. Het is maar de vraag of de auto dan ook morgenavond al terug zal zijn. Ik ben het nu zat, daar waar ik voorheen iedereen in zijn waarde wilde laten. Besluit dan nu zelf te gaan kijken in de store room. En ja wel hoor: Ik vind een kindercatheter die kan ik best gebruiken zo lang. En 2 neusmaagsondes voor kinderen, als het moet dan kunnen die ook voor catheter spelen, al zal de aansluiting op de urinezak nog een probleem geven. Aan het eind van de avond telefoon: een van de vroedmannen heeft in het dorp bij de apotheek toch nog een catheter gevonden.”Kopen”? Omdat wij geld hebben kunnen we dat regelen gelukkig. Goed van die vroedman: het is dezelfde jongen die ook bloed doneerde in oktober. Zo’n initiatief geeft je dan toch weer wat hoop op verbetering.