Een hectische maandag

Vanwege verbindingsproblemen iets later
Maandag 22 oktober 2012
We ( de Farengi) hebben vandaag afgesproken het voorval van zaterdag, de niet gemelde noodzakelijke keizersnee, maar eens in de groep te bespreken. Dat probleem is volgens ons ontstaan omdat bij opname niets is opgeschreven en waarschijnlijk ook niet eens is nagevraagd. Bij correcte navraag en noteren van de relevante zwangerschapsgegevens was dit nooit gebeurd. We roepen iedereen voor een korte bespreking bij elkaar , lopen alles nog eens na en dan blijkt dat we, in tegenstelling tot wat gedacht hadden, echt niets in de opnameprocedure hoeven te veranderen: de officiële opnameformulieren van het ministerie zijn ruim voldoende,maar je moet ze wel gebruiken natuurlijk. We beginnen met de visite en stuiten op de verloskamer op een zwangere , een eerstbarende, met flinke weeën die goed vooruit gaat. Aan het einde van de visite komen we bij de vrouw die we 17 oktober met 4 zakken bloed nog net in leven hielden. Zij wil naar huis. Ik controleer nog even of ze haar ijzertabletten heeft gekregen en tot mijn stomme verbazing vertelt ze daarmee gestopt te zijn: ze krijgt er maagpijn van. Dat kan kloppen, ik bezweer haar dan maar iets minder te nemen, maar vooral wel te nemen. Dat wordt braaf beloofd en zij schuifelt met haar man en haar Hb van 3,0 mmol/L of daaromtrent naar buiten ( zie foto). Na de visite nog even bij de CEO langs om hem nogmaals uit te leggen dat we echt een op bloedgroep gesorteerd donorregister moeten gaan aanleggen. Hij hoort mij welwillend aan, het kwartje is gevallen. Hij en de Medical Director zullen de eerste vrijwilligers worden. Hij zal alle Heads of Department maandag 29 oktober inlichten. Ja, ik kan de Australische midwives die komend weekend in Bahar Dar zijn, opdracht geven daar een stevig cahier te kopen dat voor dat doel zal worden bijgehouden door het laboratorium. Prima. En morgen gaan de CEO en de Medical Director graag met de Australische midwives de stof kopen waaruit de opnamekleding voor de patiënten van de Maternity Ward zal worden gemaakt. Of ik ook niet mee wil gaan naar de winkel. Ik sla de uitnodiging vriendelijk af, dat lijkt me wat overbodig. Koffietijd. Ik zit net thuis: telefoon. Foetale nood bij de zwangere met weeën tijdens de visite. Ik vind een hartslag van de baby van 70/min. Hoge vacuumextractie dan maar, een SC zou veel te veel tijd kosten hier en in de toekomst de moeder problemen kunnen geven. Dat lukt wel, maar niet helemaal. Om het kind vlotter geboren te kunnen laten worden, besluit ik tot een tang. Door mij hoogstpersoonlijk bij het fantoom in Dordwijk achterover gedrukt, na aankomst hier gesteriliseerd en klaar gelegd. Komt als geroepen nu. Vlotte tang, zeer slecht kind, maar wat erger is een forse nabloeding bij de moeder. Moeders gaan voor kinderen in Ethiopië, ik moet alle zeilen bijzetten om controle te houden ( zonder nalador) over een al maar weer verslappende baarmoeder. We eindigen uiteindelijk met 2,5 L bloedverlies en een dapper het kind reanimerende Julie. Ze heeft geen O2 ter beschikking, want het zuurstofapparaat van de VK is uitgeleend aan de Interne. De nieuwe warmtelamp boven het kind doet het prima,het zuigapparaat ook, aangesloten op het enige stopcontact in de VK , totdat ook nog mijn hechtlamp wordt bijgeplugd. Steekvlam, alles down. In mijn tas heb ik een hoofdlamp, die ik ook altijd op de OK draag om althans iets van een focuslicht te creëren en zicht te houden als de electriciteit weer eens uitvalt ( dat gebeurt een aantal keren per dag, meestal slechts gedurende minuten). Uiteindelijk lukt het alles te hechten en zelfs het kind toont wat vege levenstekenen als het eindelijk O2 krijgt. Ik zit net het verslag te schrijven of er dient zich een verwijzing vanuit een Health Clinic aan. Achtste zwangerschap, geen weeën en misschien dood kind. Echo: inderdaad, kind dood. Hoofd staat al laag. Zou zo met een vacuum kunnen bevallen als we een beetje weeën er bij maken. De VK is nog een grote puinzooi , eerst maar even opruimen. Maar ze kan toch op het 2de verlosbed in die kamer? Nou ja zeg, kind is toch al dood, dus 15 minuten later kan ook wel. Ondertussen loopt de oudste vroedman bij de nieuw opgenomen vrouw langs. “Don’t you think it could be an uterine rupture?” Eigenlijk heb ik daar ooit maar een paar gevallen van gezien, maar nooit een met zo’n diep staand hoofd. De buik ziet er ook niet verdacht uit verder. Geen shock, gewone pols, normale urine, wel geconcentreerd, normaal Hb. Maar toch zet hij me aan het denken. De buik is wel pijnlijker dan je verwachten zou. Ik besluit het risico van een vaginale baring niet te nemen. Opereren. “Maar het is lunchtijd”. Eerlijk gezegd val ik zelf ook om. Vooruit, over een half uur dan. Moet kunnen, want ze ook oogt stabiel. De oudste vroedman zal me assisteren. Terug van de lunch laat hij weten “too exhausted” te zijn om mee te kunnen gaan naar de OK. Wie dan wel? Eigenlijk verder niemand beschikbaar. Vroedvrouw Julie biedt zich aan. Voor ik naar de OK vertrek nog even langs de moeizaam bevallen vrouw van vanochtend. Plast niet, pols 140/min, heeft al 2 L vocht gehad, maar heeft duidelijk bloed nodig. Ik vraag de familie om tenminste 2 zakken af te staan. Op de OK: inderdaad een baarmoeder met scheur, die ik gelukkig goed kan hechten. In deze situatie steriliseren we altijd om verdere zwangerschappen te voorkomen. Ze komt goed van tafel. Ondertussen heeft de ruim aanwezige familie van de andere patiente 2 vrijwilligers als potentiële donoren geleverd. Helaas beiden niet geschikt . Diverse andere weigeren: “ik heb het recht te weigeren”. Misschien is de goede afloop van het geval van een paar dagen geleden toch een stimulans voor sommige personeelsleden: drie uur later hangen er vanuit de eigen gelederen 2 zakjes bloed aan. Pols 120/min. Eind goed , al goed? Misschien, want ’s avonds lijkt er zelfs bij het kind geen vuiltje meer aan de lucht. Wie had dat kunnen denken? Het wordt echt hoog tijd dat dat donorregister er komt.